Η οξείδωση είναι μία χημική διαδικασία, όπου τα επιφανειακά άτομα του μετάλλου, ενώνονται με άλλα άτομα που υπάρχουν στον ατμοσφαιρικό αέρα και δημιουργούν νέες ενώσεις. Όταν οξειδώνεται ο σίδηρος (λόγω της επαφής του με το οξυγόνο της ατμόσφαιρας) δημιουργείται στην επιφάνεια του η γνωστή καφέ σκουριά. Όταν οξειδώνεται το ασήμι (λόγω της επαφής το με το θειάφι της ατμόσφαιρας) εμφανίζεται το χαρακτηριστικό μαύρισμα. Η οξείδωση του μπρούτζου και του χαλκού, είναι πρασινωπή. Η οξείδωση αυτή (στα κράματα του χαλκού) έχει την διεθνή ονομασία verdigris. Η λέξη είναι γαλλικής ετυμολογίας και σημαίνει πράσινο της Ελλάδας (vert-de-Grèce).
Σε πολλές περιπτώσεις καλλιτέχνες δημιουργούν τεχνητά οξειδώσεις στην επιφάνεια των μετάλλων για διακοσμητικούς λόγους. Την διακοσμητική οξείδωση την ονομάζουμε πατίνα.
Ο χρυσός, η πλατίνα και τα πολύτιμα μέταλλα της οικογένειας της πλατίνας παλλάδιο, ιρίδιο, ρόδιο, όσμιο, έχουν μεγάλη αντοχή στην οξείδωση από τον ατμοσφαιρικό αέρα, δηλαδή πρακτικά είναι ανοξείδωτα. Υπάρχουν και μη πολύτιμα μέταλλα ανθεκτικά στην οξείδωση όπως το νικέλιο.
Η οξείδωση γενικά είναι ένα διαβρωτικό και καταστροφικό φαινόμενο για τα μέταλλα. Οι άνθρωποι προσπάθησαν να επινοήσουν τρόπους προστασίας των μετάλλων από τις οξειδώσεις από την απαρχή της μεταλλουργίας. Μία από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται είναι η επιμετάλλωση, δηλαδή η επικάλυψη ενός μετάλλου που οξειδώνεται από ένα ανοξείδωτο μέταλλο.
Διακοσμητική οξείδωση (πατίνα)
Για να πετύχει ο τεχνίτης την μαύρη πατίνα στις μαργαρίτες, εμβαπτίζει ολόκληρο το ασημένιο βραχιόλι στο οξειδωτικό (θειούχο) διάλυμα, το οποίο στη μαστορική διάλεκτο λέγεται μαύριση. Στη συνέχεια απομακρύνει την πατίνα από την επιφάνεια του βραχιολιού (δηλαδή από τα υπερυψωμένα τμήματα του σχεδίου) με βούρτσα. Η πατίνα όμως παραμένει στις μαργαρίτες που είναι σκαλισμένες και γενικά στις εσοχές και τονίζει το σχέδιό τους.
Πηγή: www.jewelpedia.com