Πώς το χόμπι δύο 20χρονων κοριτσιών να φτιάχνουν κοσμήματα εξελίχθηκε σε επιχειρηματικό success story και στο αναγνωρίσιμο brand Πριγκιπώ, που έχει κατακτήσει την ελληνική αγορά.
Η ιδέα ήταν απλή και αρκετά συνηθισμένη. Δύο κορίτσια γύρω στα 20, που σπούδαζαν πράγματα που δεν τις γέμιζαν, δούλευαν σε μπαρ για χαρτζιλίκι και είχαν αποκτήσει ένα νέο χόμπι κάνοντας μαθήματα χειροποίητου κοσμήματος στη ΧΕΝ, άρχισαν να φτιάχνουν τα κοσμήματα που δεν μπορούσαν να αγοράσουν.Την Καλομοίρα Παπαγεωργίου και την Κέλλυ Κοντολάτου, που γνωρίστηκαν στο μπαρ όπου εργάζονταν στην Παιανία, δεν τις ικανοποιούσαν η ζωή και οι δουλειές που έκαναν έως τότε και είχαν όρεξη για εργασία και δημιουργία. Μετά δύο χρόνια εκθέσεων σε μαγαζιά και εμποροπανηγύρεις, αποκτώντας know how και εμπειρία, αλλά και ενδιαφερόμενους πελάτες-μαγαζιά, έφτασαν το καλοκαίρι του 2012 να στήσουν τη μικρή τους επιχείρηση με κεφάλαιο μόλις 2.000 ευρώ σε έναν όροφο στην οδό Θησέως, στο κέντρο της Αθήνας, πριν ανοίξει τις πόρτες του το μπαρ Drunk Sinatra και αναγεννήσει τη γειτονιά. Εκεί γεννήθηκε και το Πριγκιπώ.«Βρήκαμε ένα εργαστήριο 30 τετραγωνικών, όπου ο ήλιος έμπαινε από μια αντανάκλαση σε ένα τζάμι 10 λεπτά κάθε Ιούλιο, γιατί μετά άλλαζε η θέση της Γης, κι αυτό ήταν το φυσικό φως που είχαμε», λέει σήμερα γελώντας η Καλομοίρα, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει τη διαχείριση της επιχείρησης. Την ανακαίνιση την έκαναν μόνες τους: έβαψαν, έτριψαν πατώματα, έφεραν τους δικούς τους πάγκους, μάζεψαν μεταχειρισμένα μηχανήματα και εργαλεία. «Όταν νοικιάσαμε, αναρωτιόμουν αν θα καταφέρουμε να βγάλουμε το ενοίκιο για τους επόμενους δύο μήνες. Με το που πέρασε όμως ο πρώτος, δεν το ξανασκέφτηκα ποτέ. Αυτά τα 2.000 ευρώ ήταν τα τελευταία χρήματα που βάλαμε. Τα πρώτα μας Χριστούγεννα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Δεν το πίστευα ότι μπορούσαν να χωρέσουν τόσοι πελάτες μέσα σε αυτό το εργαστηριάκι».
Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, το ταμείο ανεργίας της έληγε και έπρεπε να βρει λύσεις. Τότε ήταν που προέκυψαν παραγγελίες. «Είπα: “Α, δουλειά κανονική, έλα να παίξουμε γραφείο”. Ήμουν 23, πόσο πιο σοβαρά να το έβλεπα;» Πολύ πιο σοβαρά, όπως αποδείχθηκε. Το πρώτο πράγμα που θαυμάζεις γνωρίζοντάς την είναι ο επαγγελματισμός της – σε εκπλήσσει, σε αντιδιαστολή με τον κεφάτο χαρακτήρα και τον παιδικό ενθουσιασμό της.
«Θέλαμε κάτι που ήθελαν και οι άλλοι»
Στο τέλος του 2012, μόλις έξι μήνες μετά την έναρξη, το Πριγκιπώ «τζιράρισε» 12.000 ευρώ, ενώ το 2016 το αντίστοιχο νούμερο ήταν 340.000 ευρώ. Πλέον απασχολεί 10 άτομα, έχει έναν μεγάλο ανακαινισμένο χώρο στην οδό Κολοκοτρώνη που τον λούζει ο ήλιος όλη μέρα, χιλιάδες πιστούς πελάτες, μια σελίδα στο Facebook την οποία ακολουθούν 80.000 άτομα και συνεργασίες με δεκάδες μαγαζιά σε όλη την Ελλάδα. Ποιο ήταν το μυστικό τελικά; «Μάλλον θέλαμε κάτι που ήθελαν και οι άλλοι. Να φτιάξουμε τα κοσμήματα που δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε. Γι’ αυτό και ειδικά στην αρχή οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές. Πάντως δεν υπήρχε κάποιος μακρόπνοος σχεδιασμός ή στρατηγική μάρκετινγκ, τα κάναμε όλα αυθόρμητα. Ήταν και θέμα timing και τύχης, όπως όλα, αλλά αυτό που μας βοήθησε σίγουρα ήταν το μπαμ των σόσιαλ μίντια. Είχα καταλάβει εγκαίρως τη δύναμή τους. Ήξερα ότι, αν αρέσει κάτι σε κάποιον από εκεί, μπορεί να αρέσει και σε έναν δεύτερο, κι από εκεί να γίνει μια αλυσιδωτή αντίδραση. Και όντως έγινε. Αν ζητάς πάντως συμβουλή, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως το πιο απαραίτητο συστατικό για να πετύχει κάτι που θα κάνεις είναι να έχεις εσύ ο ίδιος πίστη σε αυτό. Εμείς εδώ, και όχι μόνο εγώ που το διευθύνω, δεν δουλεύουμε απλώς για την πάρτη μας. Δεν είναι τα λεφτά το κύριό μας μέλημα. Δουλεύουμε για να προοδεύσει… “η φάση”».
Την οργάνωση της «φάσης» θα τη ζήλευαν μεγάλες επιχειρήσεις. Μετά τη λειτουργία του site και του e-shop, πλέον η λιανική κερδίζει τη χονδρική με ποσοστό 60%-40%. Το Πριγκιπώ διαθέτει after sales υποστήριξη όλες τις ώρες, εγγύηση για τα κοσμήματα, νομική υποστήριξη, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει επεκτείνει τις δουλειές του φτιάχνοντας ένα ξεχωριστό brand, το L by Prigipo που αφορά στο γαμήλιο κομμάτι. Συσκευασίες, διακόσμηση, τα μότο (όπως το χαρακτηριστικό τους «royal as a princess, cool as lemonade»), ακόμα και η στρατηγική του μάρκετινγκ παραμένουν DIY. Παρότι υπάρχουν συνεργάτες που τους βοηθούν να τα πραγματοποιήσουν, όλες οι ιδέες παραμένουν δικές τους, με την Καλομοίρα να μπλέκεται στα πάντα.
«Θέλω να είμαστε πρώτοι και γραφιστικά, και αισθητικά, και στα σόσιαλ μίντια, και παντού. Θέλω να είμαστε ψηλά μαζί με όσους είναι ψηλά. Η τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας είναι τεράστια και μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι δεν είμαστε εμείς το εργαστήριο που ξέρουμε όλες τις τεχνικές». Η χαρακτηριστική μίνιμαλ αισθητική τους, άλλωστε, έτσι προέκυψε. «Παίζαμε πολύ με το 2D, τις δύο διαστάσεις, γιατί δεν είχαμε τεχνικές γνώσεις. Ήταν εύκολο να κατασκευαστεί ένα κόσμημα 2D, αλλά και να το φορέσεις. Αυτό εξελίχθηκε σε άποψη. Υπάρχουν τεχνίτες στην Ελλάδα που φτιάχνουν αριστουργήματα, κάνουν τέχνη. Εμείς τώρα έχουμε μπλέξει και με το εμπορικό κομμάτι κι εκεί μπαίνουν άλλα μέτρα και σταθμά. Πρέπει να προλάβεις τη σεζόν, την τάση, την τιμή. Κάνουμε κάτι που μας αρέσει πολύ, αλλά δεν καλλιτεχνούμε όσο θα θέλαμε. Υπάρχουν υπάλληλοι, ενοίκιο, υποχρεώσεις που τρέχουν. Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα μπουν όλα σε μια σειρά και θα εκφραστούμε περισσότερο καλλιτεχνικά. Προς το παρόν κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και πουλάνε, μας νοιάζει να είναι ευκολοφόρετα, να μπορεί ο άλλος να τα αντιληφθεί και, σε τελική ανάλυση, να τα χαρεί».
Το πιο εμβληματικό τους κόσμημα είναι το δαχτυλίδι-κορόνα. Όσο κι αν μοιάζει περίεργο, παρότι η κορόνα ήταν εξαρχής το logo της εταιρείας, δεν είχαν φτιάξει κάποιο σχετικό κόσμημα. Η ιδέα ήρθε… εξ ουρανού. «Μια μέρα ήρθε μια φίλη του αδερφού μου που έχει αλλεργία στα ψεύτικα κοσμήματα και μας λέει: “Ψάχνω παντού και δεν βρίσκω ένα δαχτυλιδάκι-κορονίτσα που να πηγαίνει γύρω γύρω. Εσείς που φτιάχνετε ασήμι μπορείτε να μου το φτιάξετε;”. Η Αγγελική, έτσι τη λέγανε, πήγαινε τότε ακόμα σχολείο και είχε πάθος με τα μαθηματικά κατεύθυνσης. “Βρε Αγγελική”, της λέμε, “πώς θα το κάνουμε αυτό;”. “Έχω σκεφτεί”, λέει, “να χρησιμοποιήσουμε ένα θεώρημα του Ευκλείδη για να χωρίσουμε τον κύκλο του δαχτυλιδιού σε ίσα μέρη και να δούμε πόσες μύτες θα χρειάζεται η κορόνα”. Έτσι το βγάλαμε! Όλες τις πρώτες κορόνες τις κάναμε μία μία στο χέρι και, ανάλογα με το νούμερο που χρειαζόμασταν, εφαρμόζαμε κάθε φορά το θεώρημα του Ευκλείδη. Τη ρωτήσαμε αν μπορούσαμε να το κυκλοφορήσουμε ως σχέδιο του Πριγκιπώ, μας είπε ναι και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η κορόνα έκανε σουξέ. Όταν το καταλάβαμε, αποφασίστηκε ότι η Αγγελική δεν θα ξαναπληρώσει ποτέ κόσμημα Πριγκιπώ. Κάθε φορά που βγαίνει νέα συλλογή, την παίρνουμε και έρχεται να πάρει ό,τι θέλει δωρεάν. Φυσικά είναι τόσο καλή, που ντρέπεται και παίρνει πάντα λίγα. Αυτή είναι η Αγγελική. Και αυτή η ιστορία είναι ό,τι πρέπει να ξέρει κανείς για το Πριγκιπώ».
Το εργαστήριο επικοινωνεί οπτικά με τον χώρο του καταστήματος.
ΡΕΠΟΡTAΖ: ΜΑΝΙΝΑ ΝΤΑΝΟY
Πηγή: www.kathimerini.gr